To właśnie takie zdjęcia, niezabiegające o efekt, ani o poklask, bez fajerwerków, są najbardziej dobitne.
Przedstawiają najrzetelniej jak tylko potrafią sytuację człowieka w matni. W głodzie i chłodzie. Błocie i bagnie.
I nikt mu nie pomoże. I nigdy.

Z reporterską zręcznością i pozornie beznamiętnym obiektywizmem TOMASZ NAUMIUK pozwala znaleźć się widzowi w sytuacji:
uchodźcy,
strażnika granicznego,
aktywisty,
lekarza,
policjanta
czy innych służb.
Ale te zimne obiektywne obrazy nie stawiają między nimi znaku równości. To byłby relatywizm. Stają po stronie bitych, a nie tych, którzy biją.
Lecz wciąż nie skamlą, nie dygoczą, nie histeryzują, nie trzęsą się, chcą po prostu, by piekło w którym biorą udział bohaterowie przed kamerą, wreszcie się skończyło, wreszcie ustało.
By przemoc ustała.
Za dużo wymaga?